MURAT KURU
“Köyü tarafından sevilmeyen çocuk, sonunda o sevgi sıcaklığını hissetmek için köyünü yakar.”
—Afrika atasözü
Bir bütünün parçası olarak doğarız. Dünyaya yeni gelmişizdir. Gözlerimiz başka gözler arar, tâ ki varlığımız onaylansın. O zamandan başlar beni sev çığlıklarımız... Açız, doyurulmamız; çıplağız, giydirilmemiz; açıktayız, bir yuva altında korumaya alınmamız gerekir. Bunlar yapılırken, hepsinin içine katılmış sevgiyi ararız. Sevgiyle beslenilmek, korunmak, geliştirilmek isteriz. Sevgiyi bulamazsak yük olduğumuzu hissederiz. Varlığımızı taşımak kendimize bile ağır gelmeye başlar. Sevgiyle kanatlanırız, sevgiyle yüklerimiz hafifler, içimiz ferahlar. Dünyaya yalnız ve tek başına doğmuş olmamızın soğukluğunu bizi sevenlerin sevgisinin sıcaklığıyla giderir, ısınırız. Eğer sevilmemişsek, birilerinin gönlünde yer edinmemişsek dünya bile dar gelir yerleşmek için. Bir eksiklik ve tamamlanmamışlık duygusu peşimizi hiç bırakmaz. Sevgiyle iki yakamız biraraya gelir. Sevgiyle dağınıklığımız toparlanır. Sevgiyle ruhumuzun yaraları şifa bulur.
Sevgi dediğimizde en az iki kişiden oluşan bir ilişkiden bahsetmiş oluruz. Seven ve sevilen. Sevmeyi biliriz. Nice romana, hikâyeye, filme, türküye ilham olmuştur. Peki sevildiğimizi bilebilir miyiz? Sevgimizi akşama kadar anlatabilir, üzerine kitap yazabiliriz. Peki nasıl sevildiğimizi de anlatabilir miyiz aynı heyecan ve bilgelikle? Sevildiğimiz için yapılan fedakârlıkların, söylenen sözlerin, çekilen cefaların farkında mıyız? Yoksa sevilen biz hep alacaklı, seven taraf hep borçlu mudur? Halbuki sevmek, kadar belki daha fazla, sevilebilmeyi bilmektir önemli olan. Sevgiyi vermek kadar, verilen sevgiyi alabilmek de büyük bir marifettir. Nice sevgilinin sevgisi, kadrini göremeyen, sevilmeyi bilmeyenler tarafından heder edilmiş, ziyan olmuştur.
Sevmeyi ve sevilebilmeyi bazen ‘ne olmadıklarından’ anlarız. Ne çok kötülük ve eksiklik karıştırılır sevgiyle. Kimi bağımlılığının adını sevgi diye koyar, kimi kafes ve kelepçelerinin. Kimi hayat yolcuğunda yedek lastik muamelesi yaptığını sevgi diye yutturmaya çalışır, kimi dünyadan alamadıklarının hepsi adına kestiği çeki sevgi sanır. Sevgi büyütür, geliştirir, özgürleştirir. Ufkumuzu çizmez, ufkumuzu açar. Kafesimiz değil, kanatlarımız olur. Hapishanemiz değil, gökyüzümüz olur. Hayatı ve dünyayı keşfe çıktığımız bitimsiz yolculukta, yorulduğumuzda ya da istediğimiz zaman dinlenebileceğimiz durağımız, çıkmaz sokaklara girdiğimizi anladığımızda dönebileceğimiz yuvamızdır sevgi.
Reyting uğruna yapılan haberler, söylenen sözler, çekilen görüntüler umutsuzluk ve sevgisizlik tamtamları çalsa da, umudumuzu sevgi arttıracaktır. İnsan ki irade edebilen, sevebilen ve dahi sevildiğini bilebilen bir varlıktır; insan oldukça umudumuz da, sevgimiz de olacaktır.
Bizi kurtaracak olan sevgidir.
Ve sevgi iyileştirir...